Vermalen door de bureaucratie

Zij had een eigen bedrijf, hij had een mooie baan in de zorg, ze kregen drie kinderen, het leven lachte hen toe.

Maar het bedrijf van zijn vrouw ging wat minder; net als het huwelijk. De spanningen namen toe en ze gingen in (redelijk) goed overleg uit elkaar. De kinderen bleven bij Albert wonen, moe was heel druk met haar bedrijf en betaalt maar een klein deel van de kosten.

Drie jonge kinderen opvoeden met een full time baan, dat gaat gewoon niet. En dus ging Albert schoonmaken. Dat kon prima op de tijden dat de kinderen naar school waren. Hij kreeg een contract voor minimaal 10 uur maar werkte er veel meer. Dat was  zwaar en financieel was het geen vetpot maar het ging.

Tot Albert ziek werd en niet meer kon werken. De ziekte bleek chronisch, hij werd volledig afgekeurd en kreeg een WIA-uitkering, gebaseerd op zijn contract van 10 uur werk, in totaal € 550,- per maand. Hij gaat naar de gemeente voor een aanvullende uitkering maar daar krijgt hij nul op het rekest.

Hij heeft immers een eigen huis, dat moet hij maar verkopen dan kan hij van de overwaarde nog een tijdje leven. Dat de kosten daarna voor de gemeente veel hoger worden, speelt geen rol.

Gelukkig zijn de kinderen inmiddels wat ouder. Twee zijn er nu boven de 18 en verdienen hun eigen geld. Daar dragen ze een deel van af en zo kan Albert op dit moment de eindjes aan elkaar knopen. Maar dat zal niet zo blijven. Als de kinderen het huis uit zouden gaan, vallen er inkomsten weg en gaat het financieel echt niet meer.

Dan moet het huis dus toch verkocht. Hij gaat naar Reggewoon voor een huurwoning. Daar kan hij zich inschrijven met één kind, De twee die al boven de 18 zijn tellen niet mee, die moeten maar zelfstandig gaan wonen. Dat je dan drie woningen nodig hebt in deze krappe woningmarkt (waar haal je ze vandaan) speelt geen rol.

Intussen is hij via Noabers voor Noabers in contact gekomen met de voedselbank. Ook daar tellen kinderen boven de 18 niet mee, die kunnen hun eigen eten betalen. Desalniettemin is het een grote hulp. Dat hij nu voor een paar dagen eten krijgt, helpt echt. Maar het is ook moeilijk: “ik kom uit een familie van ondernemers, ik ben ermee opgevoed dat ik mijn eigen geld moet verdienen… En ik kan dat niet.

Hoewel ik er niks aan kan doen, verwijt ik het mijzelf toch. En ben ik ook bang voor de reacties van de omgeving. Mensen gaan toch anders naar je kijken als je naar de Voedselbank gaat. Daarom wil ik ook niet mijn echte naam in het artikel”.

Maar hij heeft hoop: “Fysiek kan ik weinig. Zonder auto kan ik mijn boodschappen al niet meer halen. Maar luisteren en praten kan ik prima en ik ben niet dom. Dus ga ik proberen een eigen bedrijfje op te richten waar ik  die eigenschappen kan gebruiken. Ik heb daar al ideeën over”.

En dus komt er binnenkort vast weer een mooi nieuw bedrijfje in Nijverdal bij!