Die grote staart betreft de belangstelling van alle kanten voor deze documentaire. Gemeenten, scholen, kerken en ander organisaties zien mogelijkheden om de documentaire te gebruiken. In het jongerenwerk en op school. “We hadden natuurlijk wel een idee over verdere verspreiding, maar niet dat het zo’n succes zou worden.”
“We wilden cultuur inzetten om jongeren te motiveren”
Het project is een jaar geleden opgezet om jongeren in contact te brengen met cultuur. Georganiseerd op initiatief van het jongerenwerk van De Welle. “De documentaire is eigenlijk een antwoord op de vraag: Hoe kun je cultuur inzetten om jongeren te activeren en motiveren om hen een stem te geven en hun talenten te ontwikkelen?”
Aan het woord is Evelien Hondebrink, die onder meer als fonsenwerver bij het project was betrokken. Dankzij de medewerking van de Cultuurregio Twente, het Cultuurfonds, gemeente Hellendoorn, gemeente Wierden en Cogas kon de documentaire worden gemaakt.
“Ik heb samen met cultuurmakelaar Nathalie Postma de aanzet tot het idee gegeven en project ook geschreven. Mijn collega jongerenwerker Christina Dogan was projectleider en haar heb ik ondersteund.”
Jongeren ontdekten hun talenten
In het proces van tot stand koming hebben de jongeren uit Hellendoorn, Wierden en (1) uit Losser die eraan meededen, workshops gedaan om hun talenten te ontdekken. Ze zijn bij de kunstacademie geweest, leerden hoe je en film maakt, bezochten het conservatorium. De een ging zingen, de ander leerden spreken, optreden in ene theater en weer een ander ging zweefvliegen. “Je eigen talenten ontdekken“.
Daarnaast was er plaats voor hun ervaringen. Daarbij ging het om zaken als pesten en (daardoor veroorzaakte) eenzaamheid, verdriet en frustratie. In ‘Stem van de Jongeren’ delen zij openhartig hun verhalen over obstakels, passies, dromen en het leven als jongere in deze tijd. Open, kwetsbaar en eerlijk.
De première was onderdeel van het project
De première was ook een onderdeel van het project. “We hebben ze gevraagd wat ze er allemaal bij wilden hebben. Dit kwam allemaal bij hen vandaan. Wij hadden dat niet bedacht. Binnenkort gaan we ook in Wierden een première houden.“
In Nijverdal vertelden de ‘filmsterren’ na afloop dat ze de documentaire hadden gemaakt om te laten zien dat jongeren niet ‘eng’ zijn als ze samen in een groepje staan, maar juist vol onzekerheden zitten en soms gewoon niet de juiste woorden weten te vinden. Ook klonk er een duidelijke oproep: pesten moet echt worden aangepakt.
Zelf gemonteerd
De gefilmde ervaringen zijn door professional Yannic Nierkens in samenwerking en overleg met de deelnemende jeugd gemonteerd tot een documentaire. Met de Cultuurregio Twente was al gesproken om met het project meer te gaan doen dan het vertonen van het resultaat.
“We zijn nu bezig om bij de documentaire een lespakket te maken, zodat scholen er gericht mee aan het werk kunnen. De jongelui hebben aangegeven dat het het beste is de groepen acht te benaderen, omdat ze met name in die periode hun ervaringen met pesten hebben opgedaan.”
Wat zie je in de documentaire
De verhalen van de jongeren maken diepe indruk. Zo vertellen ze over het leven in kleine gemeenschappen waar “iedereen elkaar kent” – iets wat geborgenheid kan geven, maar ook druk met zich meebrengt. Want hoe blijf je jezelf in een omgeving waar afwijkend zijn al snel opvalt? Wat als je anders denkt, voelt of droomt dan de rest?
Sommigen van hen vertellen over pestgedrag, dat in kleinere dorpen soms extra pijnlijk kan zijn. Toch laten ze ook zien hoe belangrijk het is om daartegen op te staan. “Pesten moet direct worden aangepakt,” klinkt het krachtig in de documentaire. Want, zo zeggen ze, “je kop boven het maaiveld uitsteken is niet voor iedereen vanzelfsprekend.”
Echte verhalen, verteld met eerlijkheid en emotie
De jongeren tonen moed door hun onzekerheden te delen. Ze geven toe dat ze niet altijd de juiste woorden weten te vinden. Maar juist daarin schuilt de kracht van Stem van de Jongeren: echte verhalen, verteld met eerlijkheid en emotie.
De documentaire laat zien dat jongeren in Twente veel te zeggen hebben — als we maar willen luisteren.
