Ik begrijp uit de woorden dat we worden opgeroepen in actie te komen, op wat voor manier dan ook en dat lijdzaam toezien, niets doen, niet langer kan. Ach en wee roepen en ‘het is toch verschrikkelijk’ brengt de vrede geen stap verder.
En er gebeurt nog al wat in de wereld. Oorlog in de Oekraïne, Gaza, Jemen, diverse regio’s in Afrika (zoals Soedan, Congo, Ethiopië, Mali, Niger Burkina Faso) en Myanmar. En dan hebben we het nog niet over de landen waar mensen niet in vrijheid leven, waar geweld en onderdrukking aan de orde van de dag is zoals in het communistische Noord Korea en de vreselijke onderdrukking van vrouwen in Afghanistan.
En wat te denken van vluchtelingen in de VS die zomaar het land worden uitgezet. De lijst is niet compleet. En als je alles wilt benoemen kun je ook heel dicht bij huis voorbeelden vinden van mensen ook in ons mooie Nederland die niet in vrede kunnen leven.
Niets doen is geen optie, maar wat moet je dan doen, wat kun je dan doen? U, jij een idee? Brieven schrijven? Handtekeningen zetten? Meelopen met een protestmars? Een actie opzetten met hulpgoederen? Een kaars aansteken? De handen vouwen? En helpt dat dan? Wordt het daar anders van? Hebben die mensen daar wat aan? En denk je dat die brute machthebbers er van wakker liggen?
We willen graag wat doen. Maar ach wat zijn we onmachtig. En wat moet je met dat gevoel van machteloosheid. Soms denk ik, ik lees het niet meer, ik kijk er niet meer naar, ik wil het niet meer weten. Ik kan er niks mee. Ik ken meer mensen, die hetzelfde doen. Geen tv kijken, het hoofd afwenden, niet meer gaan stemmen.
“Want als we er hier ook nog eens elkaar om gaan haten omdat we het oneens zijn over de manier waarop we er naar kijken, wat doe je dan anders dan de oorlogshitsers daar?”
Niets doen is geen optie, klopt maar wat doe je dan wel? Misschien op je eigen kleine postzegel een beetje vrede brengen, door aardig en vriendelijk te zijn, en streng en rechtvaardig als het moet? Een goed mens proberen te zijn? Wat doet u, wat doe jij?
