Moshin Hamid (Wil de Bruine)
Ik neem liever niet te dikke boeken mee. Want ik neem er wel een paar mee. En aangezien ik liever uit een boek lees in plaats van gebruik maak van een e-reader, moet ik me beperken. Een paar dunne boeken dus. Een dun boek dat je achter elkaar uitleest en wat je aan het denken zet en leuke gespreksstof kan opleveren met je reisgenoot is ‘De laatste witte man’ van Mohsin Hamid.
Stel je voor dat je ‘s morgens in de spiegel kijkt en ontdekt dat je huid niet meer wit is maar zwart. Er gebeurt van alles binnen in de hoofdpersoon Anders maar vooral de reacties van de mensen om hem heen veranderen totaal. Vervreemding in de eerste plaats.
Ontreddering. Verwarring. Maar het levert ook iets op. Dat je meer bent dan de identiteit die hoort bij je huidskleur bijvoorbeeld en hoe je na zo’n ingrijpende verandering jezelf weer uit kunt vinden. Het verhaal zou een moderne versie kunnen zijn van Kafka’s Metamorfose, waarin verkoper Gregor Samsa een insect wordt en vervolgens met moeite zich aan moet passen aan de nieuwe omstandigheden.
De korte roman is ook zeker een verwijzing naar de huidige tijd waarin de identiteit van een mens niet meer zo vaststaand en vanzelfsprekend is. Hoe wordt er op je gereageerd als je ineens verandert van kleur?
De stijl van de uit Pakistan afkomstige schrijver mag er wezen. Paragrafen die bestaan uit één zin en nauwelijks leestekens. Poëtisch bijna las ik ik in een commentaar. En dan is het ook een nog mooi liefdesverhaal. Want wat gebeurt er als je partner ineens verandert van kleur? Mijn leestip!
Ernest Hemmingway (Gerard Ekelenkamp)
In mijn vakanties breng ik zelden tijd door aan een mediterraan strand met de intentie om als witte man kleur op de wangen te krijgen. Vroeger ging ik kamperen met het gezin. Meestal naar Frankrijk, waar je van die heerlijke kasteelcampings hebt. Tegenwoordig vertoef ik tijdens vakanties doorgaans in een eenvoudig hotel in een stad die ik het liefst wandelend beter leer kennen.
Na een vermoeiende dag in een stad lees ik ’s avonds graag en boek. Jaren geleden las ik het boek van Hemingway ‘De oude man en de zee’. Daarna las ik ook zijn boeken ‘De waarheid van het ochtendlicht’, ‘Voor wie de klok luidt’ en ‘En de zon gaat op. De meeste indruk op mij maakte het boek ‘De oude man en de zee’. Een klassiek verhaal over de eeuwigdurende strijd tussen mens en natuur.
Maar dan kom ik zo maar in 2023 in een kringloopwinkel een mij onbekend boek tegen, waarin Hemingway zijn leven in Parijs beschrijft. Parijs, de stad waar ik veel en graag kom. Titel van het boek: ‘Dag en nacht feest’. Hemingway maakte een eeuw geleden deel uit van een groep Amerikaanse kunstenaars die zich in Parijs gevestigd had. Parijs zag er in die tijd heel anders uit dan tegenwoordig. In de straten lagen hier en daar nog open riolen. Ratten maakten deel uit van het straatbeeld. Hemingway leefde in armoe in de wijk Montparnasse.
In de sfeertekening van toen ging het om Parijs waar kasseien glommen in de regen, volgeladen paardenwagens langs kletterden, de inwoners de regen trotseerden en over platgetrapte herfstbladeren wandelden.
Groezelige cafe’s met vuile dronken gasten waren eerder regel dan uitzondering. Tegen deze achtergrond schetst Hemingway een tijdsbeeld van Parijs, waarbij hij de lezer meeneemt in een duizelingwekkend verhaal over een groots en meespelend leven dat hij als schrijver had willen leven in deze wereldstad.
Dit boek is voor mij aanleiding geweest om in 2024 een maand naar Parijs te gaan om de gangen van Hemingway na te gaan. En dan zie je dat Parijs in honderd jaar een spectaculaire ontwikkeling heeft doorgemaakt.
Parijs is nu de stad van de liefde, de stad van grandeur, de stad van schoonheid, de stad die nooit slaapt. Wie echter besef wil krijgen hoe Parijs met zijn inwoners heeft moeten ploeteren om te komen waar ze nu is, doet er goed aan het boek ‘Dag en nacht feest’ op vakantie mee te nemen, zeker als je naar Parijs gaat.
Jef Geeraerts (Jan-Pieter van Vree)
Ik had voor op vakantie m’n e-reader ingepakt. Vol met nieuwe, spannende boeken. Het werd een uitgesproken doe-vakantie met absoluut geen tijd voor een boek. Vroeg eruit, de hele dag druk, avondeten en om 21.00 naar bed. Geen r egel heb ik gelezen.
Maar nu staat de zomer voor de deur. Iedereen is weg. En omdat ik onlangs in die buurt op vakantie was, heb ik de vier ‘Gangreen-boeken’ van Jef Geeraerts klaargelegd. Zwaar getraumatiseerd door de wrede, moorddadige slachtingen in (toen nog) Belgisch Kongo, moet deze Belgische schrijver en ex-kolonist alles van zich afschrijven. Vaak zonder punten, komma’s af wat dan ook.
In één adem geschreven en in één adem gelezen. Een rauw en soms misselijk makend verslag, afgewisseld met zijn liefde voor het land, de mensen en zijn gekleurde vrouw. Deze boeken waren voor mij aanleiding ‘fan’ te worden van deze schrijver, van wie ik al z’n boeken in bezit heb. De ‘Gangreen-serie’ ziet er aardig afgeleefd uit; dat komt door het herlezen.
