Omdat ik aan het einde van het jaar in het buitenland een geldig internationaal rijbewijs moet kunnen laten zien, besloot ik al in mei te beginnen met de procedure. € 45,25 is het instaptarief. Iedereen die 75 wordt, moet via het CBR een keuringsformulier (de ‘Gezondheidsverklaring’) kopen.
Dat vul je netjes in. Waarheidsgetrouw, hoewel alles ervoor pleit dat niet te doen. Medicijnen voor bloeddruk en bloedverdunners? Ja, dan moet er extra gekeurd worden. Standaard zijn dat onderzoek naar suiker in de urine en ogentest. En je gewrichten en spieren.
Een mooie dag fiets ik welgemoed naar het Kulturhus in de Kruidenwijk, want daar is de keuring. De ganse verzameling papieren in m’n fietstas. Ik ben die morgen de eerste klant. Ruim voor 9.00 uur zit ik klaar op de eerste verdieping van het gebouw. In de gang voor de bestuurskamer van de wijkvereniging staan een paar stoelen. Dan komt tegen negen uur de keuringsdienst.
Vlak daarna een man die direct doorloopt. “U moet wachten in de wachtruimte”, hoor ik de arts zeggen. Dan blijkt die man een keuringsarts-in-wording is. Hij krijgt een uitgebreide instructie. De provisorische wachtruimte is inmiddels aardig vol.
Keuringsonderdelen onduidelijk
Om kwart over negen ben ik aan de beurt. Hoe die keuring voor drie onderdelen plaats vindt, is mij onduidelijk. Hoe de arts dat heeft gedaan, weet ik nog steeds niet. Ik moest vragen beantwoorden. Dat ging vlot met uitzondering van de uitleg telkens aan de arts-in-wording.
Van een spier- en gewrichtenonderzoek is niks terecht gekomen. In mij urine wordt een staafje gehangen en er blijkt geen suiker in te zitten. Of ik het potje mee naar huis wil nemen, “anders zit ik hier straks met een hele verzameling”.
Eigen metingen of uitslagen van en eerder onderzoek tellen niet
Bijna mis gaat het met de bloeddrukmeting. Zoals gebruikelijk is die van mij bij een arts (veel) te hoog. Met de huisarts heb ik een ‘deal’ dat ik voor een controle altijd thuis een heel stel metingen doe en daarvan het gemiddelde meeneem. Hij noteert dat netjes in mijn dossier.
Maar mijn meegebrachte briefje helpt nu niet: “Iedereen kan wel zo’n briefje maken.” Ik blijf net één punt onder de toegestane meting. Dan de ogentest. Op de grond is een stukje Duck tape geplakt. In de halfdonkere kamer hangt in de verte een papier met rondjes die aan één kant open zijn. Je moet zeggen aan welke kant.
“Alles was goed; alleen uw ogen zijn wat krapjes”, zegt de arts. Ik voel de bui al hangen. Bij het afscheid moet ik nog even € 20,- extra pinnen, want voor de € 90,- die het onderzoek kost, keurt de arts maar twee dingen extra en ik had er drie. Hoe en wat; ik heb geen flauw idee.
Twee weken later bericht van het CBR: “U moet naar een optometrist voor een oogmeting”. Ik moet zelf een afspraak maken en rekening houden met extra kosten. Gelukkig kan de meting in Nijverdal en niet in een van de ziekenhuizen.
We kunnen niet bij uw gegevens
Het feit dat ik vier maanden daarvoor een uitbereid oogonderzoek heb gehad in het Oogcentrum., is van geen enkel belang. De keuringsarts en de optometrist hebben hetzelfde ‘excuus’: ‘We kunnen niet bij uw gegevens.”
Dat je tevoren de kans krijgt eerdere uitslagen op te vragen en mee te nemen, past niet in de denkwereld van het CBR. Ze moeten het zelf zien. In een halfdonkere ruimte met een stukje Duck tape op de vloer. ‘Echte wetenschap’!
De optometrist meet en kijkt. Constateert een beetje staar, maar zijn eindconclusie is “er is niks mis met uw ogen”. Ik bedank hem en geeft hem een hand. “U vergeet wat”, zegt de man, “nog wel even pinnen als het kan. € 95,-“.
Daar sta je dan. Je weet dat je rijbewijs verlengd kan gaan worden. Dat is mooi. Maar je voelt je verschrikkelijk belazerd door het CBR, dat er alleen maar op uit lijkt te zijn geld te verdienen of te laten verdienen. Ik ga proberen die € 95,- terug te krijgen. U hoort van mij.
(Naam van de schrijver bij de redactie bekend)
