Tegenstellingen zijn soms groot. We maken dat allemaal mee. Iets kan inslaan als een bom, een heuse bom-melding. Of er zijn lieflijke gebeurtenissen die deel uitmaken van het kabbelende bestaan, die rustig door bommelen, van die bommel-dingen, zeg maar.
Tot 12 maart van dit jaar was het leven in onze Kruidenwijk overzichtelijk, rustig en aangenaam. Het leven bommelde voort. Een gewone doorsnee wijk in het gelukkigste dorp van Nederland. Toen was daar ineens, in de middag, die brief van de gemeente in de brievenbussen van veel bewoners van de Kruidenwijk. Die brief sloeg in als een bom. Er werd de komst van een AZC aangekondigd.
Binnen enkele uren trok er letterlijk een scheuring door de wijk, buurt, straten en gezinnen. Er waren reacties van verschillende aard. Van verwondering tot verwildering en van genuanceerd tot ongenuanceerd. Buurtgenoten troffen elkaar op straat en spraken nog slechts over die ene kwestie. Al snel werden de verschillende opvattingen en standpunten duidelijk.
En toen er een heuse groepsapp werd gelanceerd werd de scheuring pijnlijk en duidelijk. Ineens waren er nog maar twee mogelijkheden. Je bent vóór- of tegen de komst van een AZC. Op de app verdween de nuance. Er was geen ruimte voor het bredere geluid. De censuur deed haar intrede. Bewoners met een meer genuanceerder kijk op de komst van een AZC trokken hun conclusies. Houd je stil en wacht tot waan en woede overwaaien en dan verder met het leven. Mét of zonder nieuwe buren.
