Blom was op het moment van vertellen lichamelijk een hele oude man, maar met een prima geheugen en geestelijk nog helemaal bij. Nadat hij zijn verhaal had verteld, verheugde Blom zich op een tweede gesprek. Hij vond het geweldig dat hij in zijn laatste dagen nog gehoor vond en zijn verhaal kwijt kon aan iemand die het plaatsje Hulsen kende.
Hij pakte daarmee de ultieme gelegenheid aan om zijn verhaal te vertellen. De medewerkster nam contact op, we hadden overleg en veel vragen klaar. Maar vlak voor we nadere details van Blom zouden vernemen, overleed hij op 95-jarige leeftijd in dat Amsterdamse hospice.
Zijn antwoorden, maar ook zijn eigen vragen nam hij mee in zijn graf. Zo blijven we achter met het onvolledige verhaal van Wim Blom. Daarom geven we hieronder door wat hij vlak voor zijn overlijden vertelde.
Het verhaal van Wim Blom
Wim Bloms’ leven begon in Hoogeveen waar hij al op jonge leeftijd weeskind was geworden. In de tweede wereldoorlog werd hij als 17-jarige jongen ondergebracht in een klein dorpje in ‘Twente’ waar hij de hele verdere wereldoorlog verbleef. En dat dorpje was Hulsen, bleek uit zijn nadere omschrijving.
Hij verbleef in een huis aan ‘die lange straat tussen Nijverdal en Hulsen’, zoals hij het noemde. De broer van Blom zou directeur zijn geweest van een basisschool in Nijverdal en zo was hij daar ook terecht gekomen. Zijn schoonfamilie kwam er vandaan en heette De Jonge. Zij woonden ergens aan de Grotestraat in Nijverdal.
Het boek ‘Fennie loop jij even met tante mee?’ wekte zijn interesse
Toen Blom het boek: ‘Fennie loop jij even met tante mee?’ onder ogen kreeg vond hij dat buitengewoon interessant. Dat verhaal speelde zich zó dicht af bij de plek waar hij jarenlang verbleef. Dat wekte zijn interesse, hoewel hij het opvallende huis op de Jipkesbelt, dat de omslag van het boek siert, niet herkende.
We moeten daarbij begrijpen dat hij een jongeman was die in de oorlog beter niet buiten gezien kon worden. Blom nam zich voor het boek aandachtig te lezen, wellicht kon hij er aanknopingspunten in vinden, hij verheugde zich al op het vervolg van de gesprekken.
Het bombardement van Nijverdal wist hij nog als de dag van gisteren
Het bombardement op Nijverdal herinnerde hij zich als de dag van gisteren, de omgekomen slachtoffers, waaronder kinderen van de school die hij kende, hadden diepe indruk op hem gemaakt. We gaan er nu van uit dat hij het bombardement van 22 maart 1945 op Nijverdal bedoelde, gezien het aantal de slachtoffers dat hij noemde.
Blom vertelde dat bij dat bombardement dat hij meemaakte, een bom bij zijn buren in huis was binnengeslagen, dwars door het dak, precies in de slaapkamer van een klein kind, een baby nog.
Niet ontplofte bom vloog rakelings langs slapende baby
Maar de bom ontplofte niet en het projectiel richtte slechts geringe schade aan. Uiteraard ontstond er grote paniek bij de bewoners, dodelijk ongerust rende men naar de kinderkamer. Maar de baby lag nog gewoon te slapen met vlak bij zich een onontplofte bom, een blindganger.
Tot zover het verhaal dat Wim Blom in het hospice vertelde aan een bewogen medewerkster. Een heel bizar verhaal, aandoenlijk maar ook maakte het een soort vage herkenning los, heb ik dit eerder gehoord? En als dit verhaal zo onverwacht aan je wordt voorgelegd, dan ontstaan er meteen allerlei beelden en vooral heel veel vragen.
De vragen
- Wie heeft Wim Blom gekend en weet waar hij gedurende de tweede wereldoorlog verbleef. Was het aan de Koersendijk, of wellicht de Meester Werkmanstraat?
- Zijn er mensen die zijn verhaal kunnen bevestigen?
- En bovenal: wie was de baby die Blom in zijn verhaal noemde. De kans is groot dat hij of zij nog leeft.
Uw reacties graag naar info@hierinhellendoorn.nl
